- 1929, Brussel, Galerie George Giroux, no. 28.
- 1974, Gent, Museum voor Schone Kunsten, Retrospectieve Tentoonstelling Emile Claus 1849-1924, no. 49.
- 1982, Antwerpen, Guillaume Campo, 1982, no. 25.
- 1991, Deinze, Museum van Deinze en de Leiestreek, Schilders van de Leiestreek, no. 144.
- 2009, Gent, Museum voor Schone Kunsten, Emile Claus en het landleven, no. 93.
- 2010-2011, Himeji, City Museum of Art; Tokyo, The Bunkamura Museum of Art; Miyoshi, Okuda Genso Museum, Light of Flanders. Images of a beautiful Belgian village, no. 36.
- 2013, Himeji, City Museum of Art; Tokyo, Station Gallery; Ishikawa, Prefectural Museum of Art; Hekinan, City Tatsukichi Fuji Museum of Contemporary Art, Emile Claus and Belgian Impressionism, no. 6.
- 2021, Mechelen, Het Kunstuur.
Emile Claus
(1849-1924)Terugkeer van school / Meisjes in het korenveld
1892Olieverf op doek
132 x 99 cm (52 x 39 inches)
Getekend linksonder: Emile Claus
Getekend linksonder : Emile Claus
CONTACTEER ONS
Literatuur
- Catalogue de la Collection de Madame G.C. (Brussel: Galerie Georges Giroux, 1929), no. 28, ill. no. 12 (ill.).
- Eeckhout, P., Retrospectieve tentoonstelling Emile Claus 1849-1924, cat. (Gent: MSK, 1974), 49, no. 49.
- Bombeke, R. e.a., Schilders van het Leieland, cat. (Deinze: MuDeL, 1991), no. 144.
- Boyens, P., Sint-Martens-Latem. Kunstenaarsdorp in Vlaanderen (Tielt: Lannoo, 1992), 535 (ill.).
- Ruyters, M., Campo 1897-1997 (Antwerpen: Stefan Campo, 1997), 85, no. 11 (ill.).
- De Smet, J. e.a., Emile Claus en het landleven, cat. (Gent: MSL, 2009), 145, 93 (ill.).
- Hoozee, R. e.a., Lights of Flanders. Images of a beautiful Belgian village, cat. (Tokyo: The Mainichi Newspapers, 2010), 71, no. 36 (ill.).
- De Smet, J. e.a., Emile Claus and Belgian Impressionism, cat. (Kobe: The Kobe Shimbun, 2013), 46, no. 6 (ill.).
- Eeckhout, P., Retrospectieve tentoonstelling Emile Claus 1849-1924, cat. (Gent: MSK, 1974), 49, no. 49.
- Bombeke, R. e.a., Schilders van het Leieland, cat. (Deinze: MuDeL, 1991), no. 144.
- Boyens, P., Sint-Martens-Latem. Kunstenaarsdorp in Vlaanderen (Tielt: Lannoo, 1992), 535 (ill.).
- Ruyters, M., Campo 1897-1997 (Antwerpen: Stefan Campo, 1997), 85, no. 11 (ill.).
- De Smet, J. e.a., Emile Claus en het landleven, cat. (Gent: MSL, 2009), 145, 93 (ill.).
- Hoozee, R. e.a., Lights of Flanders. Images of a beautiful Belgian village, cat. (Tokyo: The Mainichi Newspapers, 2010), 71, no. 36 (ill.).
- De Smet, J. e.a., Emile Claus and Belgian Impressionism, cat. (Kobe: The Kobe Shimbun, 2013), 46, no. 6 (ill.).
TENTOONSTELLINGEN
Herkomst
- Mevrouw G.C., Brussel
- Galerie Georges Giroux, Brussel, 1929, no. 28
- Mevrouw F. Soethoudt, Brussel
- Veiling Guillaume Campo, Antwerpen, 1982, no. 25
- Galerie Oscar De Vos, Sint-Martens-Latem
- Privéverzameling, België
- Galerie Georges Giroux, Brussel, 1929, no. 28
- Mevrouw F. Soethoudt, Brussel
- Veiling Guillaume Campo, Antwerpen, 1982, no. 25
- Galerie Oscar De Vos, Sint-Martens-Latem
- Privéverzameling, België
Description
Hij is een realist die naar het licht marcheert'.
Meisjes in het veld, geschilderd in 1892, is een oogverblindend voorbeeld van Claus' luministische stijl. Een groep meisjes, misschien terugkerend van school, met hun klompen of sabots in de hand en verlicht door het gouden licht van een zomermiddag, loopt langs de rand van een veld met rijp graan. De uitdrukkingen van de twee hoofdrolspeelsters zijn teder en naturalistisch geobserveerd, terwijl de effecten van licht en kleur duidelijk de invloed van de Franse impressionisten laten zien, en in het bijzonder het werk van Claude Monet, wiens werk Claus had gezien tijdens zijn verblijf in Parijs drie jaar eerder, in 1889.
Claus brak met de academische methode van zijn leraar aan de Antwerpse Academie Nicaise de Keyser en schreef 'Je ne sais pas, je ne veux pas peindre les Grecs et Romains' ('Ik weet het niet, maar ik wil de Grieken en Romeinen niet schilderen'), en na het verlaten van de Academie begon hij met het schilderen van schilderijen van het alledaagse boerenleven, geïnspireerd door de Franse naturalist Jules Bastien Lepage. Vanaf 1883 vestigde hij zich in Astene, aan de oevers van de Leie, in een oud jachtpaviljoen dat hij later verbouwde tot zijn huis Zonneschijn. Hier begon hij, onder aanmoediging van schrijver, dichter en voorvechter van het boerenleven Camille Lemonnier, zijn naturalisme te temperen met een kleurrijker en helderder palet.
Het huidige werk maakt deel uit van een reeks schilderijen op groot formaat die Claus in de jaren 1890 maakte van de boerengemeenschap in Vlaanderen en waarop hij oogsters, communicanten, vissers en hooimakers voorstelt. In veel van deze schilderijen worden de figuren van achteren belicht en werpen ze lange schaduwen, wat getuigt van Claus' interesse in de effecten van licht en schaduw. Het licht van achteren diende echter ook om de subtiele symboliek in deze schilderijen te versterken. De zon die op het haar van de meisjes valt, voegt een quasi-heilig aura toe aan hun toch al engelachtige uitdrukkingen, waardoor ze echt Gods schepselen worden. Net als Jean-François en Jules Bastien-Lepage voor hem, huldigde Claus de eerlijke, onschuldige, hardwerkende mannen, vrouwen en kinderen van de lokale plattelandsgemeenschap en verhief hen hoog boven hun nederige positie in het leven.
Meisjes in het veld, geschilderd in 1892, is een oogverblindend voorbeeld van Claus' luministische stijl. Een groep meisjes, misschien terugkerend van school, met hun klompen of sabots in de hand en verlicht door het gouden licht van een zomermiddag, loopt langs de rand van een veld met rijp graan. De uitdrukkingen van de twee hoofdrolspeelsters zijn teder en naturalistisch geobserveerd, terwijl de effecten van licht en kleur duidelijk de invloed van de Franse impressionisten laten zien, en in het bijzonder het werk van Claude Monet, wiens werk Claus had gezien tijdens zijn verblijf in Parijs drie jaar eerder, in 1889.
Claus brak met de academische methode van zijn leraar aan de Antwerpse Academie Nicaise de Keyser en schreef 'Je ne sais pas, je ne veux pas peindre les Grecs et Romains' ('Ik weet het niet, maar ik wil de Grieken en Romeinen niet schilderen'), en na het verlaten van de Academie begon hij met het schilderen van schilderijen van het alledaagse boerenleven, geïnspireerd door de Franse naturalist Jules Bastien Lepage. Vanaf 1883 vestigde hij zich in Astene, aan de oevers van de Leie, in een oud jachtpaviljoen dat hij later verbouwde tot zijn huis Zonneschijn. Hier begon hij, onder aanmoediging van schrijver, dichter en voorvechter van het boerenleven Camille Lemonnier, zijn naturalisme te temperen met een kleurrijker en helderder palet.
Het huidige werk maakt deel uit van een reeks schilderijen op groot formaat die Claus in de jaren 1890 maakte van de boerengemeenschap in Vlaanderen en waarop hij oogsters, communicanten, vissers en hooimakers voorstelt. In veel van deze schilderijen worden de figuren van achteren belicht en werpen ze lange schaduwen, wat getuigt van Claus' interesse in de effecten van licht en schaduw. Het licht van achteren diende echter ook om de subtiele symboliek in deze schilderijen te versterken. De zon die op het haar van de meisjes valt, voegt een quasi-heilig aura toe aan hun toch al engelachtige uitdrukkingen, waardoor ze echt Gods schepselen worden. Net als Jean-François en Jules Bastien-Lepage voor hem, huldigde Claus de eerlijke, onschuldige, hardwerkende mannen, vrouwen en kinderen van de lokale plattelandsgemeenschap en verhief hen hoog boven hun nederige positie in het leven.
Dit vind je misschien ook leuk
