Geknielde jongeling

Zijn carrière lang verfijnde Minne het concept van zijn Fontein der geknielden. In deze versie uit 1925 verwijdert de beeldhouwer zich wellicht het verst van het oorspronkelijke opzet. Opvallend is de tederheid waarmee Minne het onderwerp nu benadert en de vrouwelijke lijn die de beeldhouwer meer dan voorheen accentueert. De zachte lijnvoering ondersteunt Minne’s zoeken naar schoonheid en elegantie. Het is de kracht van het late werk van de beeldhouwer waarin hij een harmonie nastreeft en evenwicht het sleutelwoord is. Tegelijk is het uitgelengde karakter van de eerste versie verdwenen en heeft Minne de menselijke proporties en anatomie nu meer natuurgetrouw in beeld gebracht. In deze vorm krijgt de figuur van de geknielde een zeer klassiek voorkomen, met duidelijke reminiscenties aan de marmersculptuur van de renaissance. Anderzijds past de vormgeving wonderwel in de elegante stijl van de eigentijdse art deco. Minne overstijgt echter het louter decoratieve aspect door de ingetogenheid die de figuur kenmerkt. Hier is een jongeman voorgesteld die op de grens van het leven staat, die zichzelf bewust wordt van zijn prille sexualiteit maar zich tegelijk lijkt af te wenden van zichzelf en de wereld. De textuur van het marmer en het steeds veranderende lichtspel erop counteren in elk geval de stelling dat Minne’s creatieve carrière stopte rond de eeuwwisseling. Uit de Geknielde jongeling blijkt dat de kunstenaar zijn werk blijvend in vraag stelde en een antwoord wil bieden op de ontwikkelingen in de moderne sculptuur. Een dergelijke aanpak moet als voorbeeld hebben gegolden voor Belgische eigentijdse beeldhouwers als Victor Rousseau en Marcel Wolfers, en kondigt de animistische beeldhouwkunst van de jaren 1930 aan.

Dit werk is een variant op "Geknielde jongeling met de schelp" uit 1923. In de jaren twintig en dertig zette George Minne het thema van zijn knielende figuren van vóór 1900 voort. De beelden worden gekenmerkt door een meer vrouwelijke lijn en door getrouwe verhoudingen in vergelijking met de langwerpige figuren van vóór 1900.

- 1982, Gent, Museum van Schone Kunsten, George Minne en de kunst rond 1900, 18.09-05.12.1982, no. 209.

- Van Puyvelde, L., George Minne (Bruxelles: Cahier de Belgique, 1930), no. 105, pl. 89 (ill. van ander exemplaar).
- Hoozee, R., M. Tahon-Vanroose, A. Alhadeff, George Minne en de kunst rond 1900 (Gent: Gemeentekrediet, 1982), p. 246-247, no. 209 (ill. van exemplaar in gips).
- Hoozee, R., D. Lampens, P. Baudson e.a., De eerste groep van Sint-Martens-Latem 1899-1914 (Brussel: KMSKB, 1988).
- Engelen-Marx, Beeldhouwkunst in België vanaf 1830, deel I A-D (Brussel: Algemeen Rijksarchief, 2002), p. 2601 (ill. van een ander exemplaar).
- Berg, B., Y. Deseyve, E. van Raaij e.a., George Minne, voorbode van de moderne kunst (Bremen: Gerhard Marcks-Haus/Wienand, 2013), p. 20-22 (ill. van een ander exemplaar).
- Wolf, Georg Jacob, "George Minne," in: Die Kunst für alle: Malerei, Plastik, Graphik, Architektur, jrg. 44 (München: F. Bruckmann A.G., 1928-1929), p. 256-258 (ill. van ander exemplaar).
- De Latemse School, tent. cat. (Sint-Martens-Latem: Latem Molen, 1980), no. 8 (ill. ander marmer exemplaar).